آ.ث میلان (یا میلان) (تلفظ ایتالیایی: [assotʃatˈtsjo:ne ˈkaltʃo ˈmi:lan] (
بشنوید))، باشگاه حرفه‌ای فوتبال است که در شهر میلان ایتالیا قرار دارد. در ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹ با نام «باشگاه کریکت میلان» به وسیلهٔ آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین انگلیسی تاسیس شد و به دلیل انگلیسی بودن مؤسسان، اسم باشگاه به جای میلانو (تلفظ ایتالیایی)، میلان نام گرفت.[۳]
میلان با ۱۸ قهرمانی در سری آ، ۵ قهرمانی در جام حذفی ایتالیا و ۶ قهرمانی در سوپر جام ایتالیا و در مجموع ۲۹ جام، یکی از پرافتخارترین تیم‌های ایتالیاست. همچنین با ۷ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۲ قهرمانی در جام برندگان جام اروپا، ۵ قهرمانی در سوپر جام اروپا، ۳ قهرمانی در جام بین قاره‌ای و در مجموع ۱۸ جام، پرجام‌ترین تیم اروپایی است و در عرصهٔ بین‌المللی، بهمراه بوکا جونیورز در رده دوم قرار دارد.[۴]
لباس اول تیم، همواره پیراهن راه راه مشکی و قرمز، و لباس دوم نیز پیراهن و شورت سفید بوده است.[۵] ورزشگاه خانگی آنها سن سیرو است که با گنجایش ۸۰۰۱۸ نفری[۶]، بزرگترین ورزشگاه ایتالیا، و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست.
مالک کنونی باشگاه سیلویو برلوسکونی است[۷] که به دلیل مشغله‌های فراوان، آدریانو گالیانی را به سمت مدیریت اجرایی و نایب رییس باشگاه برگزیده است.[۸] در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۳، تغییراتی در کادر مدیریتی میلان صورت گرفت و باربارا برلوسکونی بعنوان نخستین زن تاریخ باشگاه، به کادر مدیریتی افزوده شد. از این تاریخ، آدریانو گالیانی بعنوان نائب رئیس دوم و مدیر فنی و ورزشی باشگاه فعالیت می‌کند و باربارا برلوسکونی بعنوان نائب رئیس اول و مدیر اقتصادی باشگاه در زمینه کارهایی که فنی و ورزشی نیستند فعالیت می‌کند.[۹][۱۰]
ارزش فعلی باشگاه معادل ۹۴۵ میلیون یورو است و از این نظر، میلان در رده ششم جهان و رده نخست ایتالیا قرار دارد.[۱۱]
تاریخچه
این باشگاه، در ابتدا به عنوان باشگاه کریکت، توسط دو انگلیسی به نام‌های آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین[۲۱]، در سال ۱۸۹۹ تاسیس شد. به دلیل خاستگاه این باشگاه، از تلفظ انگلیسی نام شهر میلان، به جای تلفظ ایتالیایی این شهر (میلانو)، در نام این باشگاه استفاده شده‌است. آث میلان اولین عنوان قهرمانی خود در جام قهرمانی ایتالیا را در سال ۱۹۰۱ بدست آورد.[۳]
اختلافات داخلی و تشکیل باشگاه اینتر میلان
در سال ۱۹۰۸، این باشگاه ایجاد شکاف در خود را به دلیل اختلافات داخلی در موضوع امضای قرارداد با بازیکنان خارجی تجربه کرد، که این موضوع باعث تشکیل باشگاه دیگری در شهر میلان به نام اینتر میلان شد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله (به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند. سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژاد پرستی بود. تیم اینتر نازیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید. این اتفاق در شرایطی رخ داد که میلان پس از آن و تا فصل ۵۱-۱۹۵۰ قهرمان ایتالیا نشد.[۲۲]
آغاز افتخارات اروپایی و روی کار آمدن روکو
پس از آن میلان در سال ۱۹۵۸ برای نخستین بار به فینال جام باشگاه‌های اروپا راه یافت، اما در شرایطی که ۲بار از رئال مادرید پیش افتاد در وقت‌های اضافه ۳ بر ۲ مغلوب شد.[۲۳] از اوایل دهه ۶۰ روکو سرمربی میلان شد و باشگاه را به نوک قله افتخار رساند. در فینال ۱۹۶۳ میلان تحت هدایت روکو با پیروزی بر تیم بنفیکا، نخستین تیم ایتالیایی فاتح اروپا لقب گرفت.[۲۴][۲۵] در سال ۶۸ با شکست هامبورگ، فاتح جام برندگان جام شد[۲۶] و در سال ۱۹۶۹ برای دومین بار قهرمان اروپا شد.[۲۷] در همان سال در جام بین قاره‌ای در دیداری جنجالی[۲۸] استودیانتس آرژانتین را با نتیجه ۴ بر ۲ شکست داد و برای نخستین بار فاتح این جام معتبر بین‌المللی شد.[۲۹][۳۰]
در اوایل دهه ۷۰ میلان بار دیگر تحت هدایت نرئو روکو جام برندگان جام را فتح کرد.[۳۱][۳۲] در ادامه دهه میلان ۳بار فاتح کوپا ایتالیا شد و در اواخر دهه تحت هدایت نیلس لیدهولم دهمین اسکودتو را کسب کرد و ستاره‌ای طلایی به همین مناسبت بر روی لباس باشگاه نقش بست.[۳۳][۳۴][۳۵]
توتونرو و سقوط به سری بی
به دنبال بازنشستگی جیانی ریورا، میلان دوران افت را تجربه کرد. دورانی که ماجرای توتونرو یا همان شرط بندی و پرداخت رشوه از سوی باشگاه برای تغییر نتیجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سری بی را برای میلان در پی داشت.[۳۶] در فصل ۸۱-۱۹۸۰ میلان برای نخستین بار در تاریخ باشگاه، قهرمان سری بی شد و مجدداً به سری آ بازگشت. اما این بازگشت دوام چندانی نداشت و در پایان فصل ۸۲-۱۹۸۱، در بین شانزده تیم چهاردهم شد و به سری بی بازگشت.[۳۷][۳۸] در همین فصل میلان فاتح جام میتروپا شد.[۳۹][۴۰] در سال ۱۹۸۲ جوزپه فارینا ریاست باشگاه را برعهده گرفت و میلان را به سری آ بازگرداند. آخرین اقدام او پیش از واگذاری باشگاه به برلوسکونی، امضای قرارداد با پائولو مالدینی بود.[۴۱][۴۲]
آغاز ریاست برلوسکونی و بازگشت به قله اروپا
|
|
| ترکیب میلان. فاتح جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۸۹. |
در سال ۱۹۸۶، سیلویو برلوسکونی، باشگاه را خریداری کرد و یک سال بعد با به خدمت گیری آریگو ساکی به عنوان سرمربی، و بازیکنانی همچون مارکو فان باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد دوران شکوفایی مجدد میلان آغاز شد.[۴۳][۴۴] ساکی در اولین دوره مربیگری خود در میلان (۱۹۹۱-۱۹۸۷)، موفق به کسب ۸ عنوان قهرمانی شد؛(یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی کوپا ایتالیانا، ۲ قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا، ۲ قهرمانی سوپر جام اروپا و ۲ قهرمانی جام بین قاره‌ای). وی در این دوره یک نایب قهرمانی در سری آ و یک نایب قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز در کارنامهٔ خود دارد.[۴۵] پس از او فابیو کاپلو[۴۶][۴۷][۴۸]، هدایت میلان را برعهده گرفت و در همان فصل اول میلان را بدون شکست قهرمان ایتالیا کرد.[۴۹] میلان دو فصل بعد را هم با قهرمانی ایتالیا پشت سر گذاشت. کاپلو در اروپا هم اقتدار ساکی را ادامه داد و همراه میلان، در ۳ فینال پیاپی لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌ها حاضر شد.
ترکیب میلان در فصل ۹۴-۱۹۹۳
در فینال ۱۹۹۴، شاگردان کاپلو در دیداری یک‌طرفه بارسای مقتدر یوهان کرایف را با ۴ گل در هم شکستند[۵۰] و بیش از پیش به رکورد ۶ قهرمانی رئال مادرید نزدیک شدند. در فینال ۱۹۹۵، در شرایطی برابر آژاکس تن به شکست دادند که در صورت کسب پیروزی، با ۶ قهرمانی هم‌رده رئال، رکورددار اروپا می‌شدند.[۵۱]
در ادامه دهه ۹۰، میلان رو به افول گذاشت و در دو فصل ۹۷-۱۹۹۶ و ۹۸-۱۹۹۷ حتی با حضور ساکی و کاپلو هم نتوانست اقتدار خود را حفظ کند. خوردن ۶ گل از یوونتوس، آن هم در ورزشگاه خانگی، بدترین نتیجه دوران برلوسکونی است.[۵۲]
میلان در قرن بیست و یکم
میلان در اولین دههٔ قرن، یکی از قدرتمندترین باشگاه‌های اروپا و جهان بود. در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ سه بار به فینال اروپا راه یافت.
سال ۲۰۰۳، در یک فینال تمام ایتالیایی موفق شد رقیب دیرینهٔ خود یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست داده و برای ششمین بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود.[۵۳] در تابستان همان سال، دیدار سوپر جام را برابر پورتو برگزار کرد و با کسب پیروزی ۱-۰ برای چهارمین بار فاتح این جام اروپایی شد.[۵۴][۵۵] در پایان سال ۲۰۰۳، میلان در مصاف با بوکا جونیورز در ضربات پنالتی شکست خورد و نتوانست قهرمانی جام بین قاره‌ای را بدست آورد.[۵۶][۵۷]
ترکیب طلایی روسونری در اوایل قرن ۲۱
سال ۲۰۰۴، در دیدار رفت از مرحلهٔ یک‌چهارم نهایی دپورتیوو لاکرونیای اسپانیا را در خانه با نتیجهٔ ۴ بر ۱ شکست داد و در شرایطی که همگان تصور می‌کردند که کار تیم اسپانیایی تمام شده، در دیدار برگشت با نتیجهٔ ۴ بر ۰ شکست خورد و از راهیابی به مرحلهٔ نیمه‌نهایی بازماند.[۵۸] در پایان این فصل میلان برای هفدهمین بار فاتح سری آ شد.[۵۹][۶۰]
فینال ۲۰۰۵ استانبول هیچگاه از خاطر هوادارن میلان و لیورپول محو نخواهد شد. در این فینال دراماتیک، ابتدا میلان با گل زود هنگام کاپیتان افسانه‌ای خود پائولو مالدینی از حریف انگلیسی پیش افتاد. در ادامه هرنان کرسپوی آرژانتینی دو گل دیگر به ثمر رساند تا نیمهٔ نخست با نتیجهٔ قاطع ۳ بر ۰ به سود میلان به پایان برسد. امّا، در نیمهٔ دوم ورق برگشت و لیورپول موفق شد در مدت زمان ۶ دقیقه، نتیجه را به تساوی بکشاند.استیون جرارد، ولادیمیر اسمیچر و ژابی آلونسو سه گل پیاپی به‌ثمر رساندند تا نهایتاً، بازی در پایان ۱۲۰ دقیقه تلاش دو تیم گل دیگری نداشته باشد و ضربات پنالتی قهرمان اروپا را مشخص نماید. لیورپول ۳ بر ۲ در ضربات پنالتی به پیروزی رسید.[۶۱]
نیمه‌نهایی ۲۰۰۶، محل برخورد دو غول اروپا یعنی میلان و بارسلونا بود. تک گل لودویک ژولی کافی بود تا بارسا در مجموع دو دیدار، با نتیجهٔ ۱ بر ۰ پیروز شود و به فینال برسد.[۶۲]
در فصل ۰۶-۲۰۰۵، در پی تخلفات مربوط به تعیین داوران مسابقات سری آ، کمتیه انضباطی رأی به کسر ۱۵ امتیاز در شروع فصل ۰۷-۲۰۰۶ و عدم حضور این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که این حکم بعد از بازنگری، به کسر هشت امتیاز و حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان اروپا، کاهش پیدا کرد.[۶۳]
سال ۲۰۰۷ یکی از بهترین فصول میلان در قرن جدید بود. باشگاه ایتالیایی، در شرایطی به نیمه نهایی راه یافته بود که سه تیم دیگر این مرحله تماماً انگلیسی بودند. در بازی رفت از دور نیمه‌نهایی، منچستر یونایتد موفق شد در ورزشگاه الدترافورد میلان را با نتیجهٔ ۳ بر ۲ شکست دهد. اما این پایان راه نبود و در شب درخشش کاکا، میلان بازی برگشت را با نتیجهٔ ۳ بر ۰ به سود خود به پایان برد و ضمن جلوگیری از فینال تمام انگلیسی، زمینهٔ انتقام‌گیری از لیورپول را مهیا کرد. ورزشگاه المپیک آتن، محل برگزاری فینال تکراری میلان و لیورپول بود. دو گل از فیلیپو اینزاگی در مقابل تک گل دیرهنگام درک کویت کافی بود تا میلان ضمن گرفتن انتقام دو سال قبل، برای هفتمین بار قهرمان اروپا شود.[۶۴][۶۵] در تابستان ۲۰۰۷، میلان موفق شد باشگاه سویا را با نتیجهٔ ۳-۱ شکست داده و برای پنجمین بار سوپر جام اروپا را فتح کند.[۶۶][۶۷] در پایان همین سال، در تورنمت جام باشگاه‌های جهان(جام بین قاره‌ای سابق) حاضر شد و در فینال بوکا جونیورز را با نتیجه ۴-۲ شکست داد و برای نخستین بار این جام معتبر بین‌المللی را تحت نام جدیدش فتح کرد.[۶۸][۶۹]
در پایان فصل ۰۹-۲۰۰۸ پائولو مالدینی، بعد از ۲۴ سال حضور در سطح اول فوتبال ایتالیا و اروپا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.[۷۰][۷۱]
ورزشگاه
دربی میلان - اینتر ، ورزشگاه سن‌سیرو ۲۰۰۹
سن سیرو (یا جوزپه مه آتزا) (به ایتالیایی: Stadio San Siro) ورزشگاه تیم‌های آ.ث میلان و اینتر میلان است. سن‌سیرو بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سیرو نام داشت. تیم‌های اینتر میلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ اینتر و کاپیتان سابق میلان یعنی جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداری میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه سن سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بسیاری از بازی‌های ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است.این ورزشگاه میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا 2015-16 خواهد بود.[۱۲]
هواداران و رقبا
با توجه به تحقیقات روزنامهٔ ایتالیایی لا رپوبلیکا، میلان یکی از پرطرفدارترین باشگاه‌های ایتالیاست.[۷۲] از لحاظ تاریخی، حامیان میلان عمدتاً طبقه کارگر و اعضای اتحادیه‌های تجاری بوده‌اند.[۷۳] در طرف مقابل اینتر، غالباً توسط قشر متوسط جامعه حمایت می‌شود.[۷۳] فوسا دی لئونی یکی از قدیمی‌ترین گروه‌های هواداری اولترای ایتالیا، در شهر میلان مستقر است و از میلان حمایت می‌کند.[۷۴] در حال حاضر بریگیت روسونره اصلی‌ترین گروه اولترای حامی میلان است.[۷۴] با توجه به تحقیقاتی که در سال ۲۰۱۰ صورت گرفته، میلان با بیش از ۱۸٫۴ میلیون هوادار، پرطرفدارترین تیم ایتالیایی و هفتمین تیم پرطرفدار اروپایی است.[۷۵][۷۶]
اینتر اصلی‌ترین رقیب میلان است. این دو تیم هرفصل دوبار در قالب رقابت‌های سری آ باهم به رقابت می‌پردازند. شهرآورد میلان یکی از پرتماشاگرترین رقابت‌های فوتبال در سطح جهان است.[۷۷][۷۸][۷۹][۸۰][۸۱]
لباس باشگاه
لباس خانگی میلان از ابتدا راه‌راه قرمز و مشکی بود.[۸۲] تنها تفاوت موجود در لباس میلان در طول تاریخ، تعداد خط‌های قرمز و مشکی آن بوده‌است. هربرت کیلپین قرمز را بعنوان نماد شیطان و مشکی را برای ایجاد ترس در حریفان انتخاب کرده‌بود.[۸۲][۸۳] بخاطر لباس مشکی و قرمز باشگاه به بازیکنان میلان اصطلاحاً روسونری می‌گویند. لباس دوم تیم همواره سفید بوده‌است.[۸۲]
میلان ۸بار در فینال لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌های اروپا با لباس سفید حاضر شده و ۶بار فینال را با پیروزی پشت سر گذاشته‌است. همچنین در ۳ فینال با لباس اول حاضر شده و در این بین تنها یکبار موفق به فتح جام شده‌است.
پیراهن سوم باشگاه که کمتر از آن استفاده می‌شود بین رنگ‌های سیاه، زرد، آبی، قرمز، نقره‌ای و طلایی در حال تغییر بوده‌است.[۸۲]
در طول فصل ۹۸-۱۹۹۷ میلان از ۸ پیراهن مختلف استفاده کرده که این موضوع رکوردی برای باشگاه بحساب می‌آید.[۸۲]
تولید کنندگان لباس و اسپانسرهای باشگاه
| سال |
تولید کننده لباس |
اسپانسر |
| برند |
شرکت |
| ۱۹۸۱-۸۲ |
لینه‌آ میلان |
پوه جینز |
ایتالیانا مانیفاتوره |
| ۱۹۸۲-۸۳ |
اِن‌آر |
هیتاچی |
هیتاچی یوروپ |
| ۱۹۸۳-۸۴ |
کوئور |
| ۱۹۸۴-۸۵ |
رولی گو |
اسکار موندادوری |
آرنولدو موندادوری ادیتوره. |
| ۱۹۸۵-۸۶ |
جیانی ریورا |
فوتورکس یو-بیکس |
اولیوتی |
| ۱۹۸۶-۸۷ |
کاپا |
| ۱۹۸۷-۹۰ |
مدیولانوم |
| ۱۹۹۰-۹۲ |
آدیداس |
| ۱۹۹۲-۹۳ |
موتا |
| ۱۹۹۳-۹۴ |
لوتو |
| ۱۹۹۴-۹۸ |
اوپل |
| ۱۹۹۸-۰۶ |
آدیداس |
| ۲۰۰۶-۱۰ |
بی‌وین |
| ۲۰۱۰-۱۵ |
فلای امیریتز |
گروه امارات |
بازیکنان
بازیکنان فعلی
از تاریخ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۳ [۸۴][۸۵][۸۶]
| شماره |
|
نقش |
بازیکن |
| |
 |
دروازه‌بان |
مارکو باربیری (در برشا) |
| |
|
دروازه‌بان |
ادواردو پاتزاگلی (در آسکولی) |
| |
|
دروازه‌بان |
داویده ناردوتزو (در ترامو) |
| |
|
مدافع |
داویده ده‌روسا (در نوارا) |
| |
 |
مدافع |
متیا دسوله (در کیاسو) |
| |
 |
مدافع |
مارکوس دینیز (در لچه) |
| |
|
مدافع |
رودریگو اِلی (در واره‌سه) |
| |
|
مدافع |
جوهاد فره‌تی (در به‌نه‌ونتو) |
| |
|
مدافع |
آندره‌آ لچی (در رناته) |
| |
|
مدافع |
کریستین گالیانی (در واره‌سه) |
| |
|
مدافع |
مارکو اسپرانتزا (در پیزا) |
| |
 |
مدافع |
ژرسون ورگارا (در پارما) |
| |
 |
مدافع |
دیداک ویا (در رئال بتیس) |
| |
|
هافبک |
مارکو بورتولی (در باسانو) |
| |
 |
هافبک |
آتیلا فیلکور (در شاتورو) |
| |
|
هافبک |
مارکو اتزیو فوساتی (در باری) |
| |
 |
هافبک |
ادموند هوتور (در نوسرینا) |
| |
|
هافبک |
آلسیو اینوسنتی (در سودتیرول) |
| |
|
هافبک |
آنتونیو نوچرینو (در وستهام یونایتد) |
|
|
| شماره |
|
نقش |
بازیکن |
| |
 |
هافبک |
په‌له (در اولهاننزه) |
| |
|
هافبک |
لوکا سانتونوچیتو (در مونتزا) |
| |
 |
هافبک |
باکایه ترائوره (در کایسری ارسیسپورز) |
| |
|
هافبک |
متیا والوتی (در آلبینولفه) |
| |
|
مهاجم |
جیاکومو به‌ره‌تا (در لچه) |
| |
|
مهاجم |
کینگزلی بواتنگ (در کاتانیا) |
| |
|
مهاجم |
مته‌آ کینه‌لاتو (در کوسنتزا) |
| |
|
مهاجم |
جیان‌ماریو کومی (در لانچیانو) |
| |
|
مهاجم |
مارکو گائه‌تا (در ترامو) |
| |
|
مهاجم |
سیمونه آندره‌آ گانتز (در لومتزانه) |
| |
 |
مهاجم |
ازه‌کیل هنتی (در اسپتزیا) |
| |
|
مهاجم |
الساندرو ماتری (در فیورنتینا) |
| |
 |
مهاجم |
ام‌بایه نیانگ (در مون پلیه) |
| |
|
مهاجم |
نمدی اودامادی (در برشا) |
| |
 |
مهاجم |
آلکس پونتوس پاز (در نوسرینا) |
| |
 |
مهاجم |
علا ناصر رمضان (در برشا) |
| |
|
مهاجم |
الساندرو رونکی (در برشا) |
| |
|
مهاجم |
جیان‌مارکو زیگونی (در لچه) |
|
بازیکنان دارای مالکیت مشترک
| شماره |
|
نقش |
بازیکن |
| |
|
دروازه‌بان |
فیلیپو پروکینی (لچه) |
| |
|
دروازه‌بان |
ریکاردو پیشیتلی (به‌نه‌ونتو) |
| |
|
مدافع |
میکل‌آنجلو آلبرتاتزی (ورونا) |
| |
 |
مدافع |
بارتوش سالامون (سمپدوریا) |
| |
|
هافبک |
لوکا برتونی (کارپی) |
|
|
| شماره |
|
نقش |
بازیکن |
| |
|
هافبک |
سیمونه کالوانو (ورونا) |
| |
|
هافبک |
فیلیپو لورا (سیتاده‌لا) |
| |
|
مهاجم |
آلبرتو پالوشی (کیه‌وو) |
| |
|
مهاجم |
سیمونه وردی (تورینو) |
|
شماره‌های بایگانی شده
- الف. ^ وی از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۷ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.
- ب. ^ وی از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۹ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.
کادرفنی کنونی
از تاریخ ۱۶ ژانویه ۲۰۱۴ [۸۸][۸۹]
| فیلیپو اینزاگی |
سرمربی |
| مائورو تاسوتی |
کمک مربی |
| والریو فیوری |
مربی دروازبان‌ها |
| آندره آ مالدرا |
دستیار فنی |
| رودولفو تاوانا |
پزشک ارشد |
| آرماندو گوتزینی |
پزشک |
| استفانو ماتزونی |
پزشک |
| برونو دومینیچی |
سرپرست بدنسازها |
| فابیو آلِوی |
مربی بدنساز |
| سرجیو ماسکرونی |
مربی بدنساز |
| آندره‌آ پریمیتیوی |
مربی بدنساز |
| استفانو آراتا |
سرپرست فیزیوتراپ‌ها |
| مارکو کاتانئو |
فیزیوتراپ |
| استفانو گرانی |
فیزیوتراپ |
| روبرتو موروسی |
فیزیوتراپ |
| مارکو پائه‌سانتی |
فیزیوتراپ |
| اِندو تومورونی |
ماساژور |
روسا و مربیان باشگاه
سیلویو برلوسکونی، با کسب ۲۸ جام پرافتخارترین رئیس باشگاه است.
میلان در طول تاریخ خود از سال ۱۸۹۹ تاکنون، روسای گوناگونی داشته است. برخی از این روسا همزمان مالک باشگاه هم بوده‌اند، درحالیکه تعدادی از آنها ریاست افتخاری باشگاه را برعهده داشته‌اند. اولین رئیس باشگاه، آلفرد ادواردز انگلیسی بود که بهمراه هربرت کیلپین، از بنیان‌گذاران میلان بودند.[۳][۹۰] طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه، متعلق به سیلویو برلوسکونی است که از سال ۱۹۸۶ تاکنون، مالکیت و ریاست باشگاه را برعهده داشته‌است. وی همچنین با ۲۸ جام داخلی و بین‌المللی، پرافتخارترین رئیس تاریخ باشگاه است.[۷][۹۱]
فهرست کامل روسای باشگاه[۹۲]
| |
| سال |
نام |
| ۱۸۹۹-۱۹۰۹ |
آلفرد ادواردز |
| ۱۹۰۹ |
جیانینو کامپریو |
| ۱۹۰۹-۱۹۲۸ |
پیه‌رو پیره‌لی |
| ۱۹۲۸-۱۹۳۰ |
لوئیجی راواسکو |
| ۱۹۳۰-۱۹۳۳ |
ماریو برناتزولی |
| ۱۹۳۳-۱۹۳۵ |
لوئیجی راواسکو |
| ۱۹۳۵ |
پیترو آنونی |
| ۱۹۳۵-۱۹۳۶ |
پیترو آنونی
لورنزینی
رینو والدامری |
| ۱۹۳۶-۱۹۳۹ |
امیلیو کولومبو |
| ۱۹۳۹-۱۹۴۰ |
آشیله اینورنیتزی |
|
|
| سال |
نام |
| ۱۹۴۰-۱۹۴۴ |
اومبرتو تراباتونی |
| ۱۹۴۴-۱۹۴۵ |
آنتونیو بوسینی |
| ۱۹۴۵-۱۹۵۴ |
اومبرتو تراباتونی |
| ۱۹۵۴-۱۹۶۳ |
آندره‌آ ریتزولی |
| ۱۹۶۳-۱۹۶۵ |
فلیسه ریوا |
| ۱۹۶۵-۱۹۶۶ |
فده‌ریکو سوردیلو |
| ۱۹۶۷-۱۹۷۱ |
فرانو کارارو |
| ۱۹۷۱-۱۹۷۲ |
فده‌ریکو سوردیلو |
| ۱۹۷۲-۱۹۷۵ |
آلبینو بوتیکی |
| ۱۹۷۵-۱۹۷۶ |
برونو پاردی |
| ۱۹۷۶-۱۹۷۷ |
ویتوریو دوئی‌نا |
|
|
| سال |
نام |
| ۱۹۷۷-۱۹۸۰ |
فلیسه کولومبو |
| ۱۹۸۰-۱۹۸۲ |
گائه‌تانو موراتزونی |
| ۱۹۸۲-۱۹۸۶ |
جوزه‌په فارینا |
| ۱۹۸۶ |
روزاریو لو ورده |
| ۱۹۸۶-۲۰۰۴ |
سیلویو برلوسکونی |
| ۲۰۰۴-۲۰۰۶ |
شورای ریاست |
| ۲۰۰۶-۲۰۰۸ |
سیلویو برلوسکونی |
| ۲۰۰۸-۲۰۱۲ |
شورای ریاست |
| ۲۰۱۲- |
سیلویو برلوسکونی |
|
=== برخی از مربیان بزرگ باشگاه ===[۹۳]
کارلو آنچلوتی ۸سال پیاپی سرمربی میلان بود و همراه میلان ۸جام کسب کرد.
|
افتخارات
میلان با کسب ۲۹ جام رسمی، یکی از پرافتخارترین باشگاه‌های ایتالیاست. این باشگاه به همراه بوکا جونیورز، در رده دوم پرجام ترین تیم‌های فوتبال باشگاهی در سطح جهان قرار دارد. رکورد میلان حاوی ۱۴ جام اروپایی و ۴ جام جهانی است. در سال ۱۹۷۹، یک ستارهٔ طلایی به مناسبت کسب دهمین اسکودتو بر روی لباس میلان قرار گرفت.[۱۸]
ملی
سری آ:
- قهرمان (۱۸ بار): ۱۹۰۱؛ ۱۹۰۶؛ ۱۹۰۷؛ ۵۱-۱۹۵۰؛ ۵۵-۱۹۵۴؛ ۵۷-۱۹۵۶؛ ۵۹-۱۹۵۸؛ ۶۲-۱۹۶۱؛ ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۹-۱۹۷۸؛ ۸۸-۱۹۸۷؛ ۹۲-۱۹۹۱؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۹۶-۱۹۹۵؛ ۹۹-۱۹۹۸؛ ۰۴-۲۰۰۳؛ ۲۰۱۱-۲۰۱۰
- نایب قهرمان (۱۷ بار): ۱۹۰۲؛ ۱۱-۱۹۱۰؛ ۱۲-۱۹۱۱ ۴۸-۱۹۴۷؛ ۵۰-۱۹۴۹؛ ۵۲-۱۹۵۱؛ ۵۶-۱۹۵۵؛ ۶۱-۱۹۶۰؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۶۹-۱۹۶۸؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۷۲-۱۹۷۱؛ ۷۳-۱۹۷۲؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۱-۱۹۹۰؛ ۰۵-۲۰۰۴؛ ۱۲-۲۰۱۱
سری بی:
- قهرمان (۲ بار): ۸۱-۱۹۸۰؛ ۸۳-۱۹۸۲
کوپا ایتالیا:
- قهرمان (۵ بار): ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۲-۱۹۷۱؛ ۷۳-۱۹۷۲؛ ۷۷-۱۹۷۶؛ ۰۳-۲۰۰۲
- نایب قهرمان (۷ بار): ۴۲-۱۹۴۱؛ ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۷۵-۱۹۷۴؛ ۸۵-۱۹۸۴؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۸-۱۹۹۷
سوپر جام ایتالیا: (رکورد دار)
- قهرمان (۶ بار): ۱۹۸۸؛ ۱۹۹۲؛ ۱۹۹۳؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۴ ; ۲۰۱۱
- نایب قهرمان (۳ بار): ۱۹۹۶؛ ۱۹۹۹؛ ۲۰۰۳
اروپایی
لیگ قهرمانان اروپا:
- قهرمان (۷ بار): ۶۳-۱۹۶۲؛ ۶۹-۱۹۶۸؛ ۸۹-۱۹۸۸؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۰۳-۲۰۰۲؛ ۰۷-۲۰۰۶
- نایب قهرمان (۴ بار): ۵۸-۱۹۵۷؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۵-۱۹۹۴؛ ۰۵-۲۰۰۴
جام در جام اروپا:
- قهرمان (۲ بار): ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۳-۱۹۷۲
- نایب قهرمان (۱ بار): ۷۴-۱۹۷۳
سوپر جام اروپا: (رکورد دار)
- قهرمان (۵ بار): ۱۹۸۹؛ ۱۹۹۰؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۳؛ ۲۰۰۷
- نایب قهرمان (۲ بار): ۱۹۷۳؛ ۱۹۹۳
جام میتروپا:
جام لاتین:
- قهرمان (۲ بار): ۱۹۵۱؛ ۱۹۵۶
- نایب قهرمان (۱ بار): ۱۹۵۳
جهانی
جام بین قاره‌ای:
- قهرمان (۳ بار): ۱۹۶۹؛ ۱۹۸۹؛ ۱۹۹۰
- نایب قهرمان (۴ بار): ۱۹۶۳؛ ۱۹۹۳؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۳
جام باشگاه‌های جهان:
میلان و توپ طلای اروپا
جیانی ریورا اولین بازیکن میلان است که برنده توپ طلا شده‌است.
جیانی ریورا، اولین بازیکن میلان و دومین ایتالیایی برنده توپ طلای اروپا(تلفظ فرانسوی: [balɔ̃ dɔʁ]) است. او در سال ۱۹۶۹، در رقابت با هموطنش لوئیجی ریوا، توپ طلا را از آن خود کرد.[۹۴]
پس از او رود گولیت هلندی، بالاتر از پائولو فوتره پرتغالی، برنده توپ طلای ۸۷ شد.[۹۵] مارکو فان باستن، دیگر ستاره هلندی بود که در سال‌های ۸۸ و ۸۹ دوبار پیاپی توپ طلا را به ویترین افتخارات خود افزود. او در این دوسال، با هم تیمی‌های خود گولیت و بارزی رقابت داشت.[۹۶][۹۷] فان باستن، در ادامه روند موفقیتش، توپ طلای سوم را در سال ۹۲ برد. در این سال هریستو استویچکوف، جدی‌ترین رقیب او برای تصاحب توپ طلا بود.[۹۸]
ژرژ وه‌آ، دیگر بازیکن میلان است که در سال ۹۵ فاتح توپ طلا شد. او همچنین، نخستین بازیکن غیر اروپایی است که توپ طلا را برده‌است. وه‌آ نیمهٔ نخست سال را برای پاری سن ژرمن بازی کرد.[۹۹]
آندری شوچنکو هفتمین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۴ کسب کرد. جدی‌ترین رقبای او دکو و رونالدینیو بودند.[۱۰۰] و در نهایت کاکا، آخرین توپ طلای میلان را در سال ۲۰۰۷ از آن خود کرد. او در شرایطی به این افتخار نائل شد که رقیبانی چون کریستیانو رونالدو و مسی را در کنار خود میدید.[۱۰۱]
در جدول رده‌بندی، میلان با مجموع ۶بازیکن و ۸توپ طلا بهمراه یوونتوس در رده نخست و بالاتر از بارسلونا و رئال مادرید قرار دارد.[۱۰۲]
آمار و رکوردهای باشگاه
پائولو مالدینی با ۹۰۲ بازی در مجموع و ۶۴۷ بازی در سری آ، رکورددار تعداد بازی برای میلان است.[۱۰۳][۱۰۴] او همچنین رکورددار تعداد بازی در سری آ است.[۱۰۵]
یکی از راس‌های مثلث سوئدی میلان، گونار نوردال با ۲۲۱ گل، بهترین گلزن تاریخ میلان است.[۱۰۶] بعد از او آندری شوچنکوی اوکراینی با ۱۷۵ گل قرار دارد و جیانی ریورا کاپیتان سابق میلان با ۱۶۴ گل جایگاه سوم را در اختیار دارد. ریورا همچنین با ۱۷ سال و ۸۰ روز سن، جوان‌ترین گلزن تاریخ میلان است.[۱۰۷]
مربی اسطوره‌ای میلان نرئو روکو، که میلان را به یکی از غول‌های دهه شصت اروپا تبدیل کرده بود، اولین جام قهرمانی اروپا را برای میلان کسب کرد. طولانی‌ترین دوران مربیگری میلان با ۴۵۰ بازی، در اختیار اوست.[۱۰۸]
سیلویو برلوسکونی، طولانی‌ترین دوران ریاست باشگاه را با ۲۸ سال ریاست در اختیار دارد.[۷]
میلان بهمراه بوکا جونیورز، بیشترین جام بین‌المللی را برده‌اند و پرافتخارترین باشگاه‌های فوتبال دنیا هستند.[۴]
در فصل ۹۲-۱۹۹۱، میلان بدون شکست اسکودتو را فتح کرد و تبدیل به اولین تیمی شد که بدون شکست فاتح سری آ می‌شود. با ۵۸ بازی بدون شکست، میلان رکورددار ایتالیاست و در اروپا بعد از استوا بخارست(۱۰۴) و سلتیک(۶۸)، در رده سوم قرار دارد.[۱۰۹]
بزرگترین پیروزی باشگاه در برابر مودنا بدست آمده است. میلان در یکی از دیدارهای فصل ۱۵-۱۹۱۴، مودنا را با نتیجه ۱۳-۰ شکست داده است.[۱۱۰][۱۱۱]
بولونیا در فصل ۲۳-۱۹۲۲، سنگین‌ترین شکست را با ۸ گل به میلان تحمیل کرده است.[
:: بازدید از این مطلب : 46
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
